Daar sta ik dan, oog in oog met m'n verleden (3)

hoor ik plotseling een andere zware mannenstem bijna zingend zeggen; " dààr heb je Ansje "

Mijn geheugen draait ècht op volle toeren, pfff... ?? wie is dat ??! Een paar pretogen kijken mij vol herkenning aan..... Gelukkig, de andere zware mannenstem die bij me loopt reageert direct heel enthousiast : Nèè Joh!! kijk daar nou...hij stoot mij aan en laat zijn herkenning over mij heen glijden. Jeetje man!! Wat is dit leuk roept hij uit..

Zelfs Ik word blij van deze herkenning.... terwijl ik nog steeds geen flauw idee heb...

Hoe bijzonder is het om herkend te worden na ongeveer 50 jaar.

Tijd..wat is het toch een raar gegeven, zo kijk je in die ander z'n ogen en het lijkt of alle tijd is verdwenen, of was het de klassenfoto die ik zo goed in mijn geheugen heb geprent? Dit is de vrolijke rossige krullebol met z'n ruitjes overhemd die op het bovenste muurtje zat met de andere jongens.

Hij herkent mij meteen: "Ansje, ja ik herken jouw gezicht gelijk zegt hij, we woonden ook bijna in dezelfde straat" Jij woonde in het middelste huis van de drie.."

Ik word er helemaal blij van, maar er gaat bij mij nog steeds geen enkel belletje rinkelen.

Wat is het een gekke gewaarwording, we mogen door de corona regels nog geen handen schudden en de anderhalve meter wordt toch wel een dingetje denk ik.

De wolken hebben zich inmiddels samen gepakt boven het terras en de eerste dikke druppels vallen neer maar de grote parasols gaan ons zeker droog houden.

Daar komen een paar dames al kwebbelend aanlopen:

"hè hallo!! zijn jullie er al lang?"... Ik zie zelfs een stel innig gearmd komen aanlopen, hûh??

De reünie is begonnen, er zijn zelfs meiden die nu hun poëziealbum te voorschijn halen......... We hebben een grote kring gemaakt, zodat we elkaar goed kunnen zien. Zullen we een voorstel rondje doen, stelt een van de meiden voor, iedereen stemt in..........

Wordt vervolgd ;)